Rozważania Duszyczki Irenki na rocznicę Niepodległości Polski - 11 listopada 2009 :-)
Na Dzień Niepodległości Polski…
Kochane Duszki!
Nie jestem
Polką ani z krwi, ani z pochodzenia, a jednak w Rocznicę Niepodległości Polski
moje serce bije tak samo mocno, jak w rocznicę Niepodległości Ukrainy – 24
sierpnia, a może nawet bardziejJ
Z Polską, jej
językiem, kulturą, tradycjami, wiarą katolicką, wyznawaną przez większość
Polaków, jestem związana od lat. Kilka miesięcy temu i na całe życie zostałam
złączona ze Zbyszkiem, Przedstawicielem Narodu Polskiego – Sakramentem
Małżeństwa. Nie o sobie jednak chciałabym teraz napisać.
Tak wiele
ważnych dat w tym roku było dla Polski, które bezpośrednio lub nie dotyczyły
także mego kraju pochodzenia. Rocznica powstania „Solidarności”, 70. Rocznica
wybuchu II wojny światowej, 20. rocznica upadku muru berlińskiego. Pamiętam,
jak Papież Jan Paweł II pisał: „Mur berliński biegnie dziś przez nasze serca”.
Bynajmniej nie dotyczy to naszej Wspólnoty DuszkówJ
Józef Piłsudski
pisał, że „nie ma niepodległej Polski bez niepodległej Ukrainy”. Pamiętam, jak
3 lata temu, stojąc na cmentarzu na wileńskiej Rossie tam, gdzie Grób Matki i
Serce Syna, śpiewałam wraz z kolegami-dziennikarzami „Pierwszą brygadę”. Nie
obca to dla mnie postać, tak jak nie jest obca sprawa sojuszu
Piłsudski-Petlura, gdy Polska i Ukraina wspólnie ruszyły do walki z czerwoną
zarazą. Na kilkanaście lat udało się powstrzymać natarcie bolszewizmu na Europę
– dzięki Polsce!
I kiedy władze
Rosji traktują 17 września 1939 roku, dzień „uderzenia Polski w plecy”, jako
święto „wyzwolenia Zachodniej Ukrainy i Zachodniej Białorusi”, jest mi wstyd.
Kiedy nie stać ich na to, by uznać Katyń za zbrodnię ludobójstwa – jest mi
wstyd. Kiedy przekładają rury gazowe po dnie Bałtyku, omijając Polskę – jest mi
wstyd.
Cieszę się
niezmiernie, że Polska okazała się pierwszym krajem, który wyciągnął do Ukrainy
pomocną dłoń, gdy w ubiegłym roku kilka jej regionów zalała powódź i teraz, w
ostatnim czasie, gdy na Ukrainie szaleje epidemia grypy. Nie dociekajmy, czy
świńskiej, czy zwykłej, ale prawie każdego dnia zapada na nią tyle osób, co
mieszkańców w niedużym mieście. Polska pospieszyła z pomocą medyczną i
finansową. Ludzie nie zachodzą w głowę, dlaczego tak robią – uważają, że tak ma
być – i koniec.
Owszem, były
czasy, kiedy między Polską i Ukrainą nie układało się najlepiej, wspomnijmy tu
choćby wojny Chmielnickiego i walki „ogniem i mieczem”, kiedy „nienawiść wrosła
w serca i zatruła krew pobratymczą”. Były też walki o Lwów, myślę, że każdy z
Was zna historię Cmentarza Orląt. Po tegorocznych wydarzeniach, kiedy Polacy i
Ukraińcy wspierają się nawzajem ofiarą i modlitwą, tym bardziej aktualne stają
się słowa: NIGDY WIĘCEJ! Polska pomogła Ukrainie i dla mnie nie ulega
wątpliwości, że kiedy Polska znajdzie się w potrzebie, Ukraina wyciągnie do
niej pomocną dłoń. Tak ma być.
Cieszy mnie
niepodległość Polski, to że jest ona w NATO i Unii Europejskiej. Ukraina nie
jest jeszcze w tych strukturach i dla niej, a zwłaszcza jej obywateli, wiąże
się to z wieloma niedogodnościami (choćby z koniecznością posiadania drogich –
jak na tamtejsze zarobki – wiz). Jestem optymistką i myślę, że… będzie lepiej!
A dziś, gdy
patrzę na polskie niebo, podziwiam polską przyrodę, jemy pyyyszne polskie
produkty, patrzę też na flagę „białą, jak śnieżna lawina, czerwoną, jak puchar
wina), cieszę się, że tu teraz jestem i przyszło mi tu żyć.
I mówię:
wszystkiego najlepszego, Polsko! Wszystkiego WAM najlepszego, Duszki! Szczęść
Boże!
Duszyczka Irenka
Gdy
oczekujesz pomocy lub sam(a) chcesz innym pomagać. Albo
chciał(a)byś porozmawiać o czymś ważnym lub choćby tylko o
wczorajszym podwieczorku :-) Dla wszystkich, w każdym wieku
- od 0 do 201 lat ;-)
