Od Duszyczki
Irenki - sierpień 2014 :-)
ŚWIĘTOWANIE Z UŚMIECHEM
PRZEZ ŁZY –
DWADZIEŚCIA TRZY LATA
UKRAINY
Jeszcze
nigdy teksty z okazji Dnia Niepodległości Ukrainy, obchodzonego 24 sierpnia,
nie były pewnie takie smutneL
W kraju trwa wojna, Rosja wydarła Ukrainie Krym, gospodarka się sypie, waluta
narodowa codziennie traci na wartości, w parlamencie nie ma koalicji i kraj
oczekują przedterminowe wybory parlamentarne. Na Ukrainie nie ma miasta, w
którym od listopada ubiegłego roku nie odbyłyby się chociaż jeden pogrzeb ludzi
Majdanu czy żołnierzy, walczących na froncie wschodnim (wielu z tych, którzy
stali na Majdanie, poszło na front).
24 sierpnia 1991 r. w kraju panowała
euforia i radość – Związek Sowiecki się rozpadł, nadeszły inne czasy, Ukraina
zaczęła żyć własnym życiem. Tam nie zapominają, że Polska była pierwszym
państwem na świecie, które uznało jej niepodległość. Przez wiele lat w kraju
byli różni rządzący, w bardzo małym stopniu dbający o to, by obywatelom żyło
się lepiej. W ubiegłym roku ci, którzy są rówieśnikami Niepodległości Ukrainy,
powiedzieli Janukowyczowi i jego klice : „dość!” – i wybuchł Majdan. Ukraina
znalazła się na pierwszych stronach wszystkich gazet świata – wielu obywateli zapewne
wolałoby zupełnie inne powody takiej popularności. Janukowycza już nie ma, ale
problemy w kraju nadal są.
24 sierpnia 2014 r. – to całkiem inne
realia, niż 23 lata temu. Została podpisana umowa stowarzyszeniowa z Unią
Europejską, z którego to podpisania na razie niewiele wynika. Ukraina walczy o
przynależność do niej Donbasu i obwodu ługańskiego, tam się leje krew, giną
ukraińscy żołnierze, cywile natomiast są pozbawieni żywności, prądu, wody i
gazu – walczą o to, jak przetrwać do następnego ranka. Bandyci wysadzają w
powietrze mosty i tory kolejowe, a w szkołach do tej pory są magazyny broni
tzw. „separatystów” – czytaj: bandytów. 1 września w wielu placówkach nie
odbędzie się inauguracja roku szkolnego – tylko dlatego, że budynki już się do
tego nie nadają i są ruiną.
Gdy piszę te słowa – ciągle niewiadomo,
jaki będzie dla Ukrainy dzień jutrzejszy. Czy „konwój humanitarny” Putina nie
będzie ową ostatnią kroplą, która wysadzi ukraińską cierpliwość w powietrze?
Czy też ten konwój jest tylko przykrywką do otwartej inwazji wojskowej? Kiedy
do Ukrainy wróci Krym? Kiedy obywatele tego państwa przestaną opłakiwać swoich
żołnierzy – patriotów? Kiedy się zacznie tak upragnione dla wielu spokojne
życie – bez wieści z frontu, bez flag, przepasanych kirem, bez dni żałoby, bez
strzelaniny, informacji o ruchach wojsk rosyjskich, bez separatystów i
bandytów?
Wielu obywateli Ukrainy przeżywa
prawdziwy dramat – są Rosjanami lub mają w Rosji krewnych, przyjaciół czy
znajomych. Wielu ukraińskich Rosjan odrabia teraz lekcję prawdziwego
patriotyzmu, przelewając pieniądze na konto ukraińskiego wojska czy udzielając
dachu nad głową uchodźcom z Donbasu. Dla nich Rosja z jej przywódcą Putinem
jest agresorem i terrorystą. Oczywiście, są tacy, którzy Rosji sympatyzują –
ale myślę, że jest ich zdecydowanie mniej, a ci z Donbasu już dawno wyjechali
do kraju, który jest im bliższy mentalnie. Wielu ukraińskich Rosjan jest teraz
w stanie „cichej wojny” ze swoimi rosyjskimi krewnymi, którzy bardziej ufają
propagandzie rosyjskich mediów, niż współczują rodzinie, mieszkającej na
Ukrainie.
Paradoksalnie te tragiczne wydarzenia
pozwoliły poznać, kto jest kim. Jedni wieszali flagę unijną obok ukraińskiej, a
inni niszczyli flagę Ukrainy, zastępując ją flagą Rosji. Jedni ustawiali się w
konsulatach Ukrainy za granicą w długich kolejkach, by zagłosować w wyborach
Prezydenta, a drudzy niszczyli urny wyborcze czy ogłaszali „Doniecką Republikę
Ludową” i „Ługańską” Republikę Ludową. Jedno jest w tych wszystkich
wydarzeniach dobre – Ukraina w końcu się oczyści ze zdrajców, bandytów,
szumowin i życzących jej źle. Nie ma co mieszkać w kraju, którego się
nienawidzi.
Oczywiście, wielu obywateli Ukrainy
przebywa za granicą – wcale nie dlatego, że założyli tam rodziny. Kryzys
gospodarczy na Ukrainie jest o wiele głębszy, niż w Polsce i muszą pracować, by
wesprzeć rodziny, które zostały w domu. Ich dramat jest większy, bo nie mogą
pomóc swoim rodakom w sposób, powiedzmy, namacalny. Bardzo jednak doceniają
gesty dobrej woli ze strony Zachodu – chcieliby, żeby ta dobra wola miała
wymiar bardziej konkretny.
Pochodzę z Ukrainy i też się martwię.
Myślę o Ukrainie bardzo ciepło, pomagam modlitwą i właśnie tym – dobrym słowem.
Chciałabym, żeby tak czyniło więcej Polaków. W dniu 23 urodzin Ukrainy życzmy
jej wszystkiego najlepszego!
„Jeszcze nie umarła Ukrainy sława i wolność”,
- tak mówią pierwsze słowa jej hymnu, bardzo podobne do polskiego. Pomódlmy się
za Ukrainę i Ukraińców. Dziękuję…
Duszyczka
Irenka
Gdy
oczekujesz pomocy lub sam(a) chcesz innym pomagać. Albo
chciał(a)byś porozmawiać o czymś ważnym lub choćby tylko o
wczorajszym podwieczorku :-) Dla wszystkich, w każdym wieku
- od 0 do 201 lat ;-)
