Rozważania stacji Drogi Krzyżowej

 Jezu, Baranku zraniony moim grzechem,
Uwielbiam Cię,
Najczulszy Synu Ojca, 
Błogosławię Cię.
Umiłowany Panie mój, 
Kocham Cię.

„Ja na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie” (J 18,17).Tak określił swą misję Chrystus za- pytany przez Piłata, czy jest królem. Ludzie nie zrozumieli tej misji, ani Chrystusowej odpowiedzi. Poprzez ukoronowanie cierniową koroną zakpili sobie z królewskiej godności Chrystusa. Ale to jednak nie zmienia faktu. Odrzucony przez ludzi Król pozostaje nim nadal, bo to On przynosi zbuntowanej ludzkości zbawienie i pokój. Przynosi prawdę i nadzieję wiecznego życia.

 

 

Głowo, uwieńczona cierniami, pełna ran. 
Ach, jak żeś krwią zbroczona, jak strasznie cierpi Pan. 
O Głowo, mego Boga, pokłony składam Ci. 
Tyś sercu memu drogą, bądź pozdrowiona mi.

 Nim cię, o święta Głowo, na krzyżu zwiesił Bóg.
Nim rzekł ostatnie słowo, że zwyciężony wróg,
Katuszy poniósł wiele, okrutny znosił ból,
Na duszy i na ciele, wszechświata cierpiał Król.

Jeśli kto chce iść za mną, niech weźmie swój krzyż i niech mnie naśladuje” (Mk 8,34). Te słowa Chrystusa stanowią gorące zaproszenie każdego człowieka, by krzyż swej codzienności związał z Chrystusem, z krzyżem swojego Zbawiciela. Wtedy wszystko nabiera nowego sensu i nowego znaczenia. Idę więc ze swoim krzyżem, a obok mnie idzie mój brat i moja siostra, mój bliźni i też niesie swój krzyż. Czy potrafię znaleźć się w roli Szymona z Cyreny czy Weroniki, by choć odrobinę ulgi i pomocy dać mojemu bliźniemu? A to przecież znaczą słowa: „Niech mnie naśladuje”.

Zbawienie przyszło przez krzyż, - ogromna to tajemnica.
Każde cierpienie ma sens, - prowadzi do pełni życia.

Jeżeli chcesz Mnie naśladować,
- to weź swój krzyż na każdy dzień
I chodź ze Mną zbawiać świat - kolejny już wiek.

Codzienność wiedzie przez Krzyż, - większy im kochasz goręcej.
Nie musisz ginąć już dziś, - lecz ukrzyżować swe serce.

Każde spojrzenie na krzyż - niech niepokojem zagości,
Bo wszystko w życiu to nic - wobec tak wielkiej miłości.

Gdy przyszli na miejsce zwane Golgotą ukrzyżowali tam Jezusa” (Łk 23,33). Zanim jednak nastąpił prawdziwy kres dramatu i wypowiedziane zostały przez Chrystusa ostatnie słowa: „Wykonało się”, na Wzgórzu Kalwarii działo się jeszcze bardzo wiele ważnych spraw. „Ojcze przebacz im, bo nie wiedzą co czynią”— uczył nas z Krzyża Chrystus. Do skruszonego i żałującego za swe winy współtowarzysza umierania powiedział: „Dziś będziesz ze mną W raju”. Na koniec zostawił nam testament: Niewiasto oto syn Twój” „Oto Matka twoja” i powierzył macierzyńskiej opiece Maryi całą ludzkość i każdego z nas. Panie Jezu, niech wydarzenia z Kalwarii nauczą i mnie przebaczenia oraz miłości do Twojej i mojej Matki, oraz tego, bym oddawał swego ducha Ojcu w cieniu Twego Krzyża, bym i ja mógł usłyszeć słowa nadziei: „będziesz ze mną  w raju”.

 

Krzyżu Święty, co świat obejmujesz,
Który rozdartą ziemię ramionami dwoma, 
Jak dziecko słabe matka przed ciemnością bronisz,
Zmiłuj się nad nami.
Krzyżu Święty, masz moc pojednania
I północy z południem i wschodu z zachodem
Który nienawiść łamiesz, a niewolę kruszysz,
Zmiłuj się nad nami.

Tobą mury rozwalać, Tobą się osłonić,
Tobie się ufnym sercem z miłością pokłonić.
Tobą mury rozwalać, Tobą się osłonić, 
Tobie się ufnym sercem z miłością pokłonić.

Krzyżu Święty, który ziemię spinasz,
Jak gdy żelazną klamrą człowiek dom swój chroni,
By się w gruzy nie rozpadł na zwęglonej ziemi,
Zmiłuj się nad nami.
Krzyżu Święty, nad nami wzniesiony,
Jak bandaż litościwie ściągasz brzegi rany,
By się nowe zaczęło w sercu wyleczonym,
Zmiłuj się nad nami. 

Duszyczka Renata Ś.

6 lutego, w środę popielcową rozpoczął się Wielki Post. Dla chrześcijan jest on okazją, by ponownie się zatrzymać, zastanowić się nad sobą, zapytać samego siebie: dokąd idę? Czy moja droga jest właściwa? Czy idę wytrwale za Jezusem? Czy potrafię znosić cierpienia, tak jak On? Czy Mu towarzyszę na Jego Drodze Krzyżowej?
Kim jestem – Cyrenejczkiem, który pomaga Mu nieść krzyż? Może jestem Weroniką, która otarła Mu Twarz z krwi, potu i łez? A może we mnie jest jedna z tych płaczących niewiast, które On pociesza... Może... Mogę też przechodzić obojętnie, nie rozumiejąc, co się dzieje, lub krzyczeć na całe gardło: „Na krzyż z Nim!” Kim jestem? No kim? Każdy odpowie na to pytanie na swój sposób lub nie odpowie wcale... Ogarnięty wstydem i lękiem, wycofa się, schowa się w mysią dziurę, by go nikt nie widział.
Wstyd mi, Jezu, bo nie zawsze byłam Cyrenejczykiem, Weroniką i płaczącą niewiastą. Nie raz uciekłam spod belki krzyża, moja ręka nie sięgnęła po chustę, żeby otrzeć Ci Twarz. Nie płakałam, kiedy cierpiałeś, byłam obojętna, sfrustrowana, zapatrzona w swoje cierpienia...
Wstyd mi, bo było i tak, że zamiast Cię ratować, wydzierać strażnikom, razem z tłumem krzyczałam: „Ukrzyżuj go, ukrzyżuj!” Nie dałam rady wyjść, przycisnęli mnie, otoczyli ze wszech stron... Nie dałam rady czy nie chciałam?
Głowę mi rozsadza, ale ciągle zadaję sobie miliony pytań o to, czy jestem przy Nim, gdy On cierpi, płacze, gdy upada. Czy postrzegam Go w drugim człowieku? Czy dostatecznie dobrze pracuję nad sobą, by stale Mu pomagać? Czy starczy mi odwagi, by pomóc Mu w Jego dziele zbawienia? Nie od święta, nie pod wpływem natchnienia – a tak, na co dzień? Ciągle zaczynam od nowa... Nie tylko ja...
„On sam w Swoim Ciele poniósł nasze grzechy na Drzewo...” Przez Swoje Cierpienia wydarł nas grzechowi, odkupił, oczyścił, przemienił... Symbol Jego Męki i śmierci jest w każdym kościele, w naszych domach, w wielu szkołach, na uczelniach katolickich, w zakładach pracy... Patrzymy na ten symbol i łączymy się z Nim. Myślimy nad tym, jak Mu ulżyć, jak Mu pomóc, jak Go wesprzeć.
Najlepszą drogą do Niego jest wiara, nadzieja i miłość. Także ciągłe postrzeganie Go w drugim człowieku – chęć służenia mu radą, pomocą, wsparciem. Bycie przy kimś w cierpieniu, chorobie, zmartwieniu, zwątpieniu, żalu, bólu... Także pomaganie we wzrastaniu, a nie ciągłe dopiekanie i wytykanie wad, słabości, niedociągnięć...
Czy można to wszystko czynić z uśmiechem? Pewnie, że tak. Okres Wielkiego Postu nie jest czasem bezbrzeżnego smutku i żalu. Jeśli nie będziemy darzyli naszych bliźnich uśmiechem, będą stale smutni i nie odnajdą w sobie Jego radości.
Wielki Post – to także Wielki Tydzień, a zwłaszcza dni, nazywane Tridium Paschalnym. W Wielki Czwartek On, dając Swe Ciało i Krew Apostołom, ustanowił sakrament kapłaństwa i Eucharystii. W Wielki Piątek była Jego Droga Krzyżowa na Golgotę, o której tyle tu mówiliśmy. Wielka Sobota – to dzień, w którym Jego Ciało zostało złożone w grobie. Przez te wszystkie dni serca nasze na nowo ożywają nadzieją, że Jego ofiara i śmierć nie były daremne, że On przyszedł, by nas zbawić. Dziś nie wyobrażamy sobie świata bez kapłanów, którzy są szafarzami sakramentów świętych, ani bez Eucharystii, kiedy kapłan wypowiada Jego słowa: „To jest Ciało Moje... To jest Krew moja... Czyńcie to na Moją pamiątkę...”
Niech w dniach Wielkiego Postu towarzyszy nam głęboka refleksja nad życiem, niech nasze serca się otworzą na potrzeby i cierpienia naszych bliźnich. Nie lękajmy się wziąć na siebie części ich trosk, zmartwień, kłopotów, chorób. I niech nieustannie towarzyszy nam nadzieja, że po 40 dniach w każdym z nas na nowo, wraz z radosnym Alleluja narodzi się radość Zmartwychwstania.

Panie Jezu,bądź uwielbiony w swojej Najdroższej krwi przelanej za nas w czasie męki krzyżowej,
Panie Jezu bądź uwielbiony w Twoich świętych ranach.
Panie Jezu wywyższony bądź w ranie Twojego Najświętszego serca.
Panie Jezu bądź uwielbiony Jezu w miejscach ran zadanych gwoździami na dłoniach i stopach.
Panie Jezu bądź uwielbiony w ranach zadanych koroną cierniową.
Panie Jezu bądź uwielbiony w ranie przebitego boku.
Panie Jezu bądź uwielbiony w ranach zadanych od biczowania .
Panie Jezu bądź uwielbiony we wszystkich ranach zadanych Tobie podczas Twojej męki i drogi krzyżowej.

Panie Jezu bądź wywyższony w Maryi Matce Bolesnej ,
błogosławiony bądź Panie Jezu we współcierpieniu Najświętszej Matki Twojej
podczas Twojej męki i drogi krzyżowej. AMEN.