autor: Ewa Karwik

Duszyczka Gosia L.

autor: Ewa Karwik

Trwały właśnie obrzędy Wielkiej Soboty. W kościele tłumy. Z tyłu stała szesnastoletnia dziewczyna. Wpatrywała się tak mocno w grób, z którego kilka minut wcześniej jeden z ministrantów zabrał figurę umęczonego Jezusa. Myślała o tajemnicy Zmartwychwstania. W tym właśnie momencie dotarło do niej, że wcale nie wierzy w te „bajki” o zmartwychwstaniu. Przecież to nie jest wykonalne! Bo niby jak? Przecież śmierć to jest już koniec! Grób się po prostu zamyka, później trochę boli strata bliskiej osoby, ale z czasem przechodzi się do zwykłej, szarej codzienności. Zostają wspomnienia o tych osobach, czasem jeszcze może przy rodzinnych spotkaniach popłyną z oczu łzy, ale gdzie ma miejsce zmartwychwstanie? Choćby nadzieja? Dla niej ta świadomość okazała się porażką całej „pracy duchowej”. Przecież taka była „religijna”, a tu nagle w sercu pojawiło się zwątpienie wobec największej radości Kościoła! W najbliższym czasie nie dawało jej to spokoju. Zaczęła szukać przyczyn. Coś przecież musiało się stać, że nastąpiła taka zmiana! Owszem – stało się! Odkryła swoją duchową śmierć. Zapragnęła nawrócenia! Przez ostatnie lata żyła w stanie grzechu, w nałogu onanizmu, w świętokradczym przyjmowaniu Sakramentów... Duchowo okazała się umarłą! Widząc swój upadek, nie miała odwagi przystąpić do spowiedzi. Przez dwa tygodnie codziennie przychodziła jednak na Mszę. Panie! Jak bardzo za Tobą tęsknię! I właśnie ta tęsknota przyprowadziła ją do konfesjonału! Pozwoliła powstać z martwych! Doświadczyła we własnej duszy tej Miłości, która sprawiła, że Jezus zmartwychwstał! To było zmartwychwstanie jej życia! Każdego roku w Święta Zmartwychwstania Pańskiego wspomina to wielkie wydarzenie – doświadczenie Zmartwychwstania Jezusa we własnej duszy!
Czasem życie religijne zdaje nam się być bardzo tradycyjne, płytkie, oparte tylko o zewnętrzne praktyki. Czasem może jeszcze w sercu pojawi się jakieś wzruszenie przy rozważaniu wydarzeń zbawczych. Czy jednak ma to wpływ na nasze życie? Czy doświadczam zmartwychwstania w moim życiu, pozwalam na to, by Bóg okazał się dla mnie Drogą, Prawdą i ŻYCIEM?
Powyższa „historia” wydarzyła się naprawdę. Jest moim własnym doświadczeniem Zmartwychwstania, od którego dopiero wszystko się zaczęło... Dziękuję Ci Panie za Twoje Zmartwychwstanie, za każde ludzkie zmartwychwstanie – nawrócenie, a w tym także i za tamtą Wielką Sobotę...
 

Duszyczka Nulka

autor: Ewa Karwik

Zmartwychwstanie w moim życiu. Czym ono jest dla mnie? Co roku; Wielki Post, Tryduum Paschalne i Zmartwychwstanie Pana Jezusa, jest dla mnie niesamowitym i ulubionym czasem z całego roku liturgicznego,chociaż jest smutny i bolesny. Jednak kończy się wielką radością,która pokazuje mi sens i ostateczny cel mojego istnienia mojej drogi do wieczności. Pozwolę sobie zacytować słowa: z listu św. Pawła Apostoła do Rzymian 6. 3-11 Bracia: Czyż nie wiadomo wam, że my wszyscy, którzyśmy otrzymali chrzest zanurzający w Chrystusie Jezusie, zostaliśmy zanurzeni w Jego śmierć? Zatem przez chrzest zanurzający nas w śmierć zostaliśmy razem z Nim pogrzebani po to, abyśmy i my wkroczyli w nowe życie, jak Chrystus powstał z martwych dzięki chwale Ojca. Jeżeli bowiem przez śmierć, podobną do Jego śmierci, zostaliśmy z Nim złączeni w jedno, to tak samo będziemy z Nim złączeni w jedno przez podobne zmartwychwstanie. To wiedzcie, że dla zniszczenia grzesznego ciała dawny nasz człowiek został razem z Nim ukrzyżowany po to, byśmy już więcej nie byli w niewoli grzechu. Kto bowiem umarł, stał się wolny od grzechu.
 Otóż, jeżeli umarliśmy razem z Chrystusem, wierzymy, że z Nim również żyć będziemy, wiedząc, że Chrystus powstawszy z martwych już więcej nie umiera, śmierć nad Nim nie ma już władzy. Bo to, że umarł, umarł dla grzechu tylko raz, a że żyje, żyje dla Boga. Tak i wy rozumiejcie, że umarliście dla grzechu, żyjecie zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie.  
Te słowa są z kierowane właśnie do mnie, do każdego człowieka żeby przypomnieć, jaką cenę zapłacił za mnie i za całą ludzkość Pan Jezus z wielkiej miłości do mnie…! Abym ja mogła cieszyć się życiem wiecznym: Zmartwychwstanie Pana Jezusa jest moją przepustką do życia - do domu Wiecznego! I kiedy dane mi jest, co roku przeżywać pamiątkę Zmartwychwstania,stojąc  przed pustym grobem to uświadamiam sobie, jaka była wielka bitwa i walka pomiędzy Bogiem a szatanem o życie wieczne dla mnie – człowieka!
 Pusty grób ma mi o tym przypominać, że każdego dnia ma się dokonywać we mnie, moje nawracanie, ma umierać stary i grzeszny człowiek a rodzić się nowy i nowe życie! Bo jestem złączona razem z Jezusem Chrystusem jako jedno i odkupiona Jego własną krwią, żebym mogła żyć na zawsze w Niebie w prawdziwym wiecznym domu gdzie każdy ma swoje miejsce!
„JUŻ NIE JA ŻYJE, LECZ ŻYJE WE MNIE CHRYSTUS!!!”

                                                                                    Duszyczka Marta.